Ο Άρης διοργανώσε ένα φιλικό παιχνίδι για να τιμήσει τη ζωντανή ιστορία του, το μεγαλύτερο αθλητή που φόρεσε τη φανέλα του συλλόγου, στα 99 χρόνια της ιστορίας του. Είναι ένα φιλικό που άργησε 20 χρόνια.
Είναι μεγάλη τιμή να σε τιμούν αυτοί που σε λάτρεψαν, αλλά φαντάζομαι πως είναι μεγαλύτερη να συμμετέχουν σε αυτή τη γιορτή οι αντίπαλοί σου. Στο Παλαί ντε Σπορ, βρέθηκαν πολλές από τις σπουδαίες μορφές του μπάσκετ εκείνης της εποχής.
Η Θεσσαλονίκη επιτέλεσε το μπασκετικό μνημόσυνο για τις μεγάλες Πέμπτες της δεκαετίας του ’80.
Εκείνες τις Πέμπτες, που τα θέατρα καθιέρωσαν υποχρεωτική αργία και οι κινηματογράφοι
μετακίνησαν μια μέρα τις πρεμιέρες.
Εκείνες τις Πέμπτες, που οι δρόμοι ήταν άδειοι, ακόμη και στην Αθήνα.
Εκείνες τις Πέμπτες, που η ομάδα του Άρη πρωταγωνιστούσε στο τηλεοπτικό παράθυρο μέσα από το οποίο όλοι εμείς παρακολουθούσαμε την ευρωπαϊκή μπασκετική ελίτ.
Την παρακολουθούσαμε; Λάθος. Ήμασταν μέλη της.
Για μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων η συμβολική επικύρωση της ευρωπαϊκής μας ταυτότητας ταυτίζεται με την κατάκτηση του ευρωμπάσκετ το ’87. Σε όλη αυτή τη διαδρομή, ο Νίκος Γκάλης υπήρξε ο ηγέτης της επανάστασης του ελληνικού αθλητισμού.
Για να το πούμε πιο σωστά, ήταν ο άνθρωπος που δίδαξε τον επαγγελματισμό σε έναν, ερασιτεχνικό κατά τα άλλα, αθλητισμό.
Ένας τελειομανής στα γήπεδα της προχειρότητας. Αλλά πάνω από όλα, ένας νικητής στη χώρα της μιζέριας και της ηττοπάθειας.
Ο Γκάλης δεν ήταν ποτέ ένας από μας. Δεν ήταν εξωστρεφής, δεν έκανε βαριές δηλώσεις, δεν πανηγύριζε έξαλλα. Οι συνεντεύξεις του δεν έβγαζαν ειδήσεις. Δεν έκανε ιδιαίτερες δημόσιες σχέσεις και δεν επιζητούσε την έντονη κοινωνική ζωή.
Αυτή την αντικοινωνικότητα πολλοί την απέδιδαν σε σνομπισμό.
Αμφιβάλλω. Πριν έρθει στη Θεσσαλονίκη το 1979, ο Νίκος Γκάλης δεν είχε επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα. Ανδρώθηκε σωματικά και αθλητικά στο στυγνό αμερικανικό περιβάλλον, και δίδαξε μέσα από το παράδειγμά του τις αρχές και τις αξίες του πρωταθλητισμού.Εγωιστής, επίμονος και πεισματάρης μέχρι τέλους. Ακόμη και στην αποχώρησή του, με τον τρόπο που έγινε. Ακόμη και σήμερα, που οι οπαδοί του παρακαλούσαν να τον δουν λίγα λεπτά στο παρκέ, αυτός αρνήθηκε. Θέλει να τον θυμόμαστε στην κορυφή.
Δεν ξέρω αν ως κοινωνία πήραμε πολλά από αυτόν, αυτός όμως μάλλον δεν φαίνεται να πήρε τίποτε από εμάς. Ευτυχώς…
Είναι μεγάλη τιμή να σε τιμούν αυτοί που σε λάτρεψαν, αλλά φαντάζομαι πως είναι μεγαλύτερη να συμμετέχουν σε αυτή τη γιορτή οι αντίπαλοί σου. Στο Παλαί ντε Σπορ, βρέθηκαν πολλές από τις σπουδαίες μορφές του μπάσκετ εκείνης της εποχής.
Η Θεσσαλονίκη επιτέλεσε το μπασκετικό μνημόσυνο για τις μεγάλες Πέμπτες της δεκαετίας του ’80.
Εκείνες τις Πέμπτες, που τα θέατρα καθιέρωσαν υποχρεωτική αργία και οι κινηματογράφοι
μετακίνησαν μια μέρα τις πρεμιέρες.
Εκείνες τις Πέμπτες, που οι δρόμοι ήταν άδειοι, ακόμη και στην Αθήνα.
Εκείνες τις Πέμπτες, που η ομάδα του Άρη πρωταγωνιστούσε στο τηλεοπτικό παράθυρο μέσα από το οποίο όλοι εμείς παρακολουθούσαμε την ευρωπαϊκή μπασκετική ελίτ.
Την παρακολουθούσαμε; Λάθος. Ήμασταν μέλη της.
Για μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων η συμβολική επικύρωση της ευρωπαϊκής μας ταυτότητας ταυτίζεται με την κατάκτηση του ευρωμπάσκετ το ’87. Σε όλη αυτή τη διαδρομή, ο Νίκος Γκάλης υπήρξε ο ηγέτης της επανάστασης του ελληνικού αθλητισμού.
Για να το πούμε πιο σωστά, ήταν ο άνθρωπος που δίδαξε τον επαγγελματισμό σε έναν, ερασιτεχνικό κατά τα άλλα, αθλητισμό.
Ένας τελειομανής στα γήπεδα της προχειρότητας. Αλλά πάνω από όλα, ένας νικητής στη χώρα της μιζέριας και της ηττοπάθειας.
Ο Γκάλης δεν ήταν ποτέ ένας από μας. Δεν ήταν εξωστρεφής, δεν έκανε βαριές δηλώσεις, δεν πανηγύριζε έξαλλα. Οι συνεντεύξεις του δεν έβγαζαν ειδήσεις. Δεν έκανε ιδιαίτερες δημόσιες σχέσεις και δεν επιζητούσε την έντονη κοινωνική ζωή.
Αυτή την αντικοινωνικότητα πολλοί την απέδιδαν σε σνομπισμό.
Αμφιβάλλω. Πριν έρθει στη Θεσσαλονίκη το 1979, ο Νίκος Γκάλης δεν είχε επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα. Ανδρώθηκε σωματικά και αθλητικά στο στυγνό αμερικανικό περιβάλλον, και δίδαξε μέσα από το παράδειγμά του τις αρχές και τις αξίες του πρωταθλητισμού.Εγωιστής, επίμονος και πεισματάρης μέχρι τέλους. Ακόμη και στην αποχώρησή του, με τον τρόπο που έγινε. Ακόμη και σήμερα, που οι οπαδοί του παρακαλούσαν να τον δουν λίγα λεπτά στο παρκέ, αυτός αρνήθηκε. Θέλει να τον θυμόμαστε στην κορυφή.
Δεν ξέρω αν ως κοινωνία πήραμε πολλά από αυτόν, αυτός όμως μάλλον δεν φαίνεται να πήρε τίποτε από εμάς. Ευτυχώς…
πηγή: stithoskopio
Posted in: 
